Op het moment dat ik dit schrijf is de dakar rally 2019 alweer lang en breed achter de rug. Het is een uitputtingsslag geweest, een ware veldslag van bestuurders van  motoren, auto’s en vrachtwagens die zich vastrijden in de duinen van Peru. De fabrieksrijders worden geholpen, de zogenaamde kist-rijders moeten ieder probleem zelf oplossen en zullen zich ongetwijfeld regelmatig afvragen waarom ze uberhaupt aan deze rally zijn begonnen. Soms zijn ze tot diep in de nacht hun voertuig aan het repareren geweest en moesten ze weer vroeg aan de start staan om mee te mogen blijven doen. Slopend…

Nu waren wij enkele maanden daarvoor in dezelfde woestijn, in Peru, en hebben daar rondgereden in de duinen, niet op een motor maar in een buggy, onder begeleiding van een professional, eigenlijk een soort van proloog. Het was ontegenzeglijk een avontuur, en net als Gerard de Rooy hadden ook wij de misselijkheidspleisters of -pilletjes goed kunnen gebruiken, het was op het randje maar wat was het een avontuur. We moesten vertrouwen op onze begeleider als we loodrecht een duinpan afreden en ook wij stelden ons soms letterlijk de vraag waarom we dit zo graag hadden willen doen. Nota bene uit vrije wil…

Hetzelfde gevoel heb ik wel eens gehad bij een nieuwe baan of opdracht, ook een enorme uitdaging, een nieuw avontuur en mijn eigen keuze. En ook diezelfde twijfel, kan ik het? Zal ik aan de ongetwijfeld hoge verwachtingen voldoen, en voldoet de organisatie en de mensen daarin aan mijn verwachtingen? En iedere keer ging ik er voor met alle energie die ik had en eigenlijk is dat nog steeds niet anders. Ook toen ik alweer meer dan 20 jaar geleden als ZZP-er begon en ik ineens alles tot aan ieder telefoontje weer zelf moest gaan doen. Maar wat was het een kick als ik die opdracht binnenhaalde en weer mijn ‘kunstjes’ in een nieuwe omgeving mocht laten zien en tevreden kon vaststellen dat de uitkomsten weer anders waren geworden door andere gesprekspartners en een verschil in cultuur. En dan vertrok ik weer, ook weer met pijn in mijn hart. Met gedachtes en emoties over de mensen, de resultaten en de manieren waarop we deze hadden behaald. Afstand nemen om ergens anders weer opnieuw te beginnen. Waarom wilde ik als mensenmens, zo graag zelfstandig werken? Waarom iedere keer weer opnieuw beginnen? Me hechten en weer onthechten? Omdat mijn vrijheid mij zo lief is en ik heel graag zelf bepaal wat ik doe en ook niet doe. Iedere keer weer een nieuw avontuur beleven. Gelukkig heb ik aan de vele klussen die ik heb gedaan leuke contacten en lieve vrienden overgehouden die een belangrijke plaats innemen in mijn leven.

Tussendoor verwerk ik mijn indrukken van mijn avonturen van mooie reizen maar ook van allerlei interacties met mensen en andere zaken die me bezighouden, in mijn kunstprojecten. Eigenlijk volgens eenzelfde principe. Het voelt ook hier als een enorme leegte als een project is afgerond maar het biedt ook weer mogelijkheden om nieuwe avonturen aan te gaan en mezelf en mijn skills blijvend te vernieuwen.

Dit afstand nemen en een plekje geven, werkt voor mij en heeft als bijkomend voordeel dat het ervoor zorgt dat ik ook mooie vakantie-avonturen, zoals eind vorig jaar in Peru, terug kan halen en herbeleven. Dan besef ik me wat we ook alweer samen hebben gezien en beleefd, dat we nota bene  op piranha’s hebben gevist en er tussen hebben gezwommen, het overweldigende Machu Picchu hebben gezien en de Inca-cultuur op ons hebben mogen laten inwerken, bergen hebben beklommen, bijzondere bloemen hebben gezien die maar heel kort bloeien, lokale gerechten hebben geproefd en hebben genoten van de unieke diversiteit aan ecosystemen. Ik zit midden in dit ‘parelproces’ en ik hoop dat het ook voor iedereen die het niet met eigen ogen heeft gezien, een avontuur wordt om naar te kijken en bij weg te dromen. Wordt vervolgd…