Ik verdiep me momenteel in blue zones en de mogelijkheden die dit biedt in relatie tot een histamine-intolerantie. Een overeenkomst is er sowieso namelijk dat het gaat om puur en natuurlijk voedsel en dat spreekt me heel erg aan. Maar er is meer. Het gaat ook om welbevinden. Ik weet uit ervaring dat spanningen fnuikend zijn voor het histamine-niveau met als gevolg dat foute voedingskeuzes extra hard aankomen. Ik heb al eerder aangegeven dat, naast het volgen van een histamine-arm dieet, rust, regelmaat en voldoende uurtjes slaap, ervoor zorgen dat ik lekker in mijn vel zit. Ik ben benieuwd wat ik nog meer kan leren van deze vaak geïsoleerde gebieden waar mensen op een kwalitatief aantrekkelijke wijze, bovengemiddeld oud worden. Wie wil dat nou niet?

Blauwe zones zijn afgebakende gebieden waarvan de bevolking een specifieke levensstijl en leefomgeving deelt en waar de mensen meetbaar langer leven. Het concept ontstond uit het demografische werk van Gianni Pes en Michel Poulain naar een regionale concentratie van honderdjarigen op Sardinië. Michel Poulain en Dan Buettner identificeerden, ondersteund door de National Geographic Society,  hotspots van lange levensduur in de wereld. De vijf zones die worden besproken in het door Dan Buettner geschreven boek ‘Blue zones Solutions’, zijn het Griekse eiland Ikaria, Sardinië in Italië, Okinawa in Japan, een gemeenschap van Mormonen in Loma Linda, Californië en het Costaricaanse schiereiland Nicoya.

Wat me zo aanspreekt is dat het om meer dan voedselgewoontes gaat. Het gaat om een levensstijl, en die bestaat uit meer dan een dieet. Denk bijvoorbeeld ook aan beweging, een doel hebben om je bed uit te komen en het reduceren van spanningen en stress die worden ervaren en bijdragen tot een gevoel van ongenoegen. Wat zeker een positieve bijdrage levert, is het gevoel ergens bij te horen, saamhorigheid, gemeenschapszin en familiebanden. Het investeren in- en geven van liefde aan kinderen zou ertoe bijdragen dat deze kinderen er ook voor hun ouders willen zijn op hun oude dag.

Als mogelijke verklaring wordt gewezen op het geïsoleerde karakter van veel blauwe zones, wat bevorderlijk zou zijn geweest voor het behoud van een traditionele levensstijl met veel fysieke activiteit, hechte sociale banden en lokaal geproduceerde voeding. Ook in deze gebieden zie je echter dat het voedselpatroon ondertussen is veranderd door de komst van derden en contact met de buitenwereld dat zich bijvoorbeeld uit in de komst van fastfoodketens met de bijbehorende wijzigingen in voedselgewoontes. De uitdaging is om de lessen van de blue zones mee te nemen en te integreren in onze levensstijl en daaraan gekoppeld dus ook het oorspronkelijke gezonde dieet.

Wat betreft voedsel ligt in alle gebieden de nadruk vooral op groenten en dat sluit mooi aan bij de huidige trend van duurzaamheid. In Okinawa bestond het dieet vroeger voor 67% uit zoete aardappel, een product dat bij ons de laatste jaren een ongekende opmars doormaakt. Volkorenproducten werden weer veel gegeten op Sardinië. Het heeft een lage glycemische index (GI) waaraan je ziet hoe snel koolhydraten worden opgenomen in het bloed. Voeding met een lage GI wordt minder snel opgenomen en geeft minder bloedsuikerpieken en minder schommelende bloedsuikers. Dit in tegenstelling tot voeding met een hoge GI zoals zoals pasta van tarwebloem of witbrood. Een lage GI heeft als gevolg dat je minder snel flauw wordt en minder geneigd bent om te gaan snaaien. Ook  wordt in de gemeenschap op Sardinië vooral geiten- en schapenmelk gebruikt dat veel eenvoudiger wordt verteerd dan koemelk. Ik gebruik meestal geitenkaas in mijn gerechten omdat dat praktisch de enige soort is die ik verdraag. En wat me heel erg aanspreekt is dat er in de blue zones heel veel groene thee wordt gedronken. Eén van mijn favoriete drankjes. Dit zijn zo kort door de bocht een aantal raakvlakken met een histamine-arm dieet.

Er zijn ook ingrediënten die helemaal niet overeenkomen, bijvoorbeeld het gebruik van tomaten in Ikaria en Sardinië, bij het zogenaamde Mediterrane dieet en het gebruik van soja en shiitake paddestoelen in Okinawa. En overal wordt met mate wijn gedronken, op de gemeenschap van mormonen na dan. Dat zit vol met histamine en is dus niet aan te bevelen. Wat betreft het gebruik van bonen heb ik nog wel iets te leren. Het is de moeite waard om me daar verder in te verdiepen.

Het liefst zou ik de gebieden bezoeken om er helemaal in op te gaan, te onderzoeken, mee te doen en uit te proberen. Ik vind het razend interessant. Ook ben ik benieuwd of er dan ingrediënten van mijn lijst zijn die ik hier niet kan eten, maar elders wel zou kunnen verdragen, mogelijk vanwege het klimaat, het wegvallen van transport, of de bereiding van de gerechten. Je zou dan wel een langere tijd op zo’n locatie moeten verblijven om dat uit te proberen en ik ben bang dat dat er voor mij niet inzit. Ik ga echter zeker proberen of ik mijn recepten zowel blue zone- als histamine-proof kan maken!