Thee is een smaakversterker, net als wijn. Het heeft als voordeel dat er geen alcohol in zit en dat is mooi meegenomen als je lijdt aan een histamine-intolerantie. Ik ben ook nog eens een groot liefhebber van thee. Ik kan geen theewinkel voorbij gaan zonder te kijken, ruiken, voelen en/ of proeven. En, overal waar ik kom, neem ik thee mee als souvenir om heerlijk na te genieten van de fijne smaken en mooie herinneringen. Ik combineer Japanse groene thee met sashimi van witvis want daarvan wordt gezegd dat het de smaak van de ziltige vis nog beter tot zijn recht doet komen. Bij ‘gekruid’ eten zoals rendang of pad thai noodles drink ik graag een groene Chinese thee, bijvoorbeeld van jasmijnparels want die is jong en bloemig.

De Chinese theecultuur is zo’n 2000 jaar oud en daarmee de oudste theecultuur in de wereld. Japan heeft in de loop van de tijd de theecultuur van China overgenomen en verfijnd. Ook in China is er een eigen theeceremonie die vertaald ‘theekunst’ wordt genoemd. Het is echt een kunst, mooi om te zien en heel anders dan het snelle kopje thee dat wij zetten. Het drinken van thee is in China ook een belangrijke sociale aangelegenheid waarbij er hoofdzakelijk ongezoete groene thee wordt geschonken. In restaurants wordt ook standaard thee geserveerd en steeds weer bijgeschonken. Thee van een menu bestellen kan ook maar dan moet je wel Chinees kunnen lezen of verstaan.

Groene thee wordt geproduceerd door de jonge bladeren van de theeplant onmiddellijk na de oogst te behandelen met stoom. Daardoor worden de enzymen geïnactiveerd die oxidatie van de polyfenolen veroorzaken, waardoor de hoeveelheid antioxidanten intact blijft. Daardoor blijft ook de kleur van de blaadjes groen. Vervolgens worden de bladeren mechanisch gerold en geplet en bij een lage temperatuur gedroogd. Witte thee wordt uitsluitend gemaakt van de ongeopende bladknoppen van de theeplant en ondergaat de minste behandelingsstappen. Witte thee bevat nog meer antioxidanten dan groene thee en wordt dus als nog gezonder beschouwd.

Let op, groene en witte thee worden gezet met water dat tot hooguit 70-80 graden Celsius wordt verwarmd. Dit in tegenstelling tot zwarte thee, die in China overigens rode thee wordt genoemd, die wordt met kokend water van 100 graden Celsius bereid. Bij kokend water verdwijnen de bijzondere smaak van deze thee-soorten, het kan bitter worden en een nare nasmaak geven. Bovendien schijnt het gebruik van te warm water de positieve werking op de gezondheid teniet te doen. Ik laat de thee maar kort trekken, hooguit 3 minuutjes omdat ik van een frisse smaak houd. Groene en witte thee kunnen wel tot 3x worden opgeschonken. Ook nog eens veel goedkoper dan wijn, hoewel je je ook goed kunt uitleven wat betreft verschillende theesoorten in diverse prijsklassen…

Zo is er de beroemde thee uit Yunnan, Pu Er, dat is een gefermenteerde theesoort. Tot en met het drogen is de productie van groene thee en Pu Er gelijk. Pu Er-thee wordt daarna, net als wijn, na het drogen in een donkere, eventueel vochtige ruimte gelegd om te rijpen. In de loop der jaren wordt deze thee alleen maar duurder en zelfs vintage thee genoemd. Net als bij wijn treedt er een soort van gistingsproces op dat de thee een bijzondere smaak geeft. Hoe langer je deze bewaart, hoe complexer de smaak. Het blijft echter toch fermenteren dus ongeschikt bij een histamine intolerantie. Dat maakt ‘m dan weer minder interessant voor mij persoonlijk, en gelukkig houd ik juist van een jonge, ongecompliceerde smaak. De jonge versie, en dan wel met mate, gaat bij mij gelukkig wel goed…